ممد نبودی ببینی...

ممد نبودی ببینی......

به نظر شما هم «نوشتن» مصداق خلق یک دنیای تازه است؟  به نظر من نویسندگی یعنی قدم گذاشتن در مسیر خداگونگی! برای همین  هم مطمئنم «آفرینش» نیاز به خلاقیت خیلی زیادی داره! اگر خالق خلاقیت نداشته باشه بی شک متهم میشه به «نقص»، و نقص خالق عامل اصلی برای به وجود اومدن مخلوق ناقصه! این روزها به لطف اینترنت و شبکه های اجتماعی همه صاحب رسانه های شخصی شدن ولی راستی راستی چرا کمتر کسی میتونه حرف تازه ای بزنه؟ مگه نه اینکه این همه ابزار مدرنیته باید باعث پیشرفت همه جانبه میشد؟ خوب حداقل در حوزه ی ادبیات و به خصوص ادبیات فارسی که نشد! اتفاقا برعکس یه سیر قهقرایی رو شروع کرد که اینجا جای صحبت درباره ش نیست. تصمیم گرفتم تو این وانفسای ادبیات اینترنتی با کمک شما دوستای وبلاگستانی که خیلی خیلی فرهیخته تر از همه ی فضاهای عنکبوتی وب هستید کمی تمرین داستان نویسی کنم. به نظر من هرکس به خودش جرئت میده و قلم به دست میگیره و می نویسه مثل یه شوالیه میمونه اما در این مسیر میتونه شوالیه ی تاریکی ها باشه، یا علم و دانایی را چراغ راه خودش قرار بده و ادیسه ای برای بشریت بشه یا نه در جهل خودش دست و پا بزنه و آیندگان ب ممد نبودی ببینی......

کوچک که بودیم دنیایمان اندازه ی خودمان کوچک بود، دنیایی در چهارچوبه ای موازی با دیوارهای خانه مان که مرزهایش تا محدوده ی آدمهایی که می شناختیم کشیده می شد و انگار خارج از آن هیچ چیز و هیچکس نبود... بزرگتر که شدیم هم، همیشه همین بود. از وقتی چشم و گوشت باز می شد و عقل رس شدی دلت می خواست بین آدمهای دور و برت کسی شوی و در دنیایت خودی نشان دهی انگار که همه ی دنیا چشم شده اند و تو را نگاه می کنند! و تو می خواهی جلوه گری کنی در این دنیایی که تصور میکنی همه ی جهان است؛ که بود! همین الان هم که همه مان بزرگ شده ایم گاهی همینطوری هستیم! ماییم و پیرامونمان و دنیایی که در یک گوشه از جهان احاطه مان کرده است. حالا تصور کن از همان بچگی که چشمت به جهان روشن شد همیشه توی یک اتاق چند متری زندگی کرده باشی که در هیچ نقشه ای ثبت نباشد و مادرت تنها کسی باشد که می شناسی، مادری که دنیای بیرون را دیده و تو ندیدی...  تخیل کودکِ محبوس، دیوارهای خانه را کش می آورد و از آن زندانِ جان سرزمین عجایبی می سازد که باید کشفش کند. اما راستی راستی دنیایش(دنیایت) تا کجا ادامه خواهد داشت؟ مرزهای بینش و اندیشه ات تا کجا بسط ممد نبودی ببینی......

این بار وقتی که وارد حرم امام رضا شدی و پای ضریح رسیدی بعد از زیارت و فاتحه سرت را بگردان و کمی بالاتر را نگاه کن. بگذار نگاهت روی دیوارها قدری طی طریق کند. اصلا نیاز نیست خیلی آدم کنجکاوی باشی فقط کافیست وقتی که همه برای رسیدن به ضریح توی سر و کله ی همدیگر می زنند تو کمی افق دیدت را وسیع تر کنی تا آیات مکتوب قرآن را روی دیوارها بخوانی که مثلا یکیشان می گوبد: « إِنَّ اللَّهَ کَانَ بِمَا تَعْمَلُونَ خَبِیرًا » به راستی که خدا همواره به آنچه مى ‏کنید آگاه است!!!! بعد چشمت بیفتد به کتیبه های مرمرینِ دبیرالملک که در مدح شمس الشموس سروده است: «جهان ز رایش روشن ممد نبودی ببینی......

ممد نبودی ببینی......